Iets meer dan een jaar geleden liep ik er zelf nog, het mooie en liefdevolle Parijs.
Maar wat kunnen we daar nu nog van zeggen? De stad van de liefde?
De stad van de liefde is opnieuw in haar hart geraakt. Ik zie een te neergeslagen Parijs, militairen met automatische geweren marcheren door de straten. Het eens zo mooie, reine hart van Parijs bloedt.
In eerste instantie kwam het niet in me op om erover te bloggen, maar aan de andere kant kan ik het toch niet zomaar overslaan.
Al weet ik niet precies wat ik erover kan zeggen, wil ik het toch wel proberen.
De hele dag door check ik Facebook en Nu.nl om te kijken of er al meer bekend is.
De hele dag lees ik verschrikkelijke interviews met mensen die erbij waren toen er een groep mannen in de rondte begonnen te schieten. Bekijk ik filmpjes die heel voorzichtig gefilmd zijn vanuit een dakraampje. Vanochtend kwam er een filmpje van het concert voorbij, al was er niets ernstigs te zien. Het vreselijke geluid van schoten kwam hard bij me binnen. Er komen foto’s voorbij van bebloede kledingstukken, ze zullen nooit meer iemand met hetzelfde shirtje kunnen zien lopen zonder dat ze er aan moeten terugdenken, terugdenken aan dat vreselijke moment waarop er ook een eind aan hun leven had kunnen komen.
‘Ik lag tussen de doden’ of ‘Ik deed er alles aan om mijn zoontje in leven te houden’, zinnen die niet eens uitgesproken zouden hoeven worden. Ik kan me niet voorstellen hoe vreselijk het moet zijn geweest. En dat wil ik ook helemaal niet. Het gevoel wat die mensen hebben moeten doorstaan en wat er door hun hoofden moet zijn gegaan, het zal ze altijd bijblijven. Wat een gigantische trauma’s moeten zij hebben opgelopen.
Ik kan er met mijn hoofd niet bij dat het in iemand is opgekomen dit te doen.
Dat er zoveel onschuldige mensen van hun leven zijn ontnomen is iets wat me heel erg diep raakt. Ik had niet gedacht dat ik me er zoveel mee bezig zou houden.
Bang ben ik niet echt, het kan dan elk moment nog veel dichterbij komen. Toch denk ik daar niet zoveel aan en zit ik meer met hoe het nu moet met Parijs en de mensen daar?
Wat moeten we er van zeggen? Misschien wel helemaal niks, ik denk dat zoiets niet goed te beschrijven is met wat woorden.
Wat kunnen we doen? Ook niet zoveel geloof ik. De hastag #prayforparis gaat de hele wereld over en ik denk dat die precies zegt wat we moeten doen. Bidden. Laten we deze hastag realiteit maken met z’n allen.
En hier iets van leren, hoe moeilijk dat ook lijkt. Doordat het zo dichtbij is gekomen beseffen we wel allemaal wat er in de wereld gebeurd. Daarom is bidden voor Beiroet waar vrijdagavond ook aanslagen werden gepleegd niks overbodigs. Het is iets heel belangrijks zelfs.
Every word of God is pure: He is a shield unto them who put their trust in Him Proverbs 30:5
Hierbij is denk ik gezegd wat ik wilde zeggen, als er dingen zijn die jij graag kwijt wil. Zet ze gerust in de reactie’s.
Love,
Nienke.
Disclaimer: natuurlijk gebeuren er nog veel meer erge dingen in de wereld want niet alleen in Parijs werden aanslagen gepleegd, dat ik hier een blog over wil schrijven neemt niet weg dat die dingen me ook diep raken en me verdrietig maken. Puur omdat het nu ineens wel erg dichtbij komt en het ineens zo’n groot nieuws is geworden maakt me aan het schrijven.